Mijn hemel waar ben ik gebleven de afgelopen tijd…! Mezelf weer volledig weggecijferd voor mijn kinderen, mijn partner, mijn moeder. En wie is daar verantwoordelijk voor? Dat compleet wegcijferen van mezelf ten opzichte van anderen? Ikzelf natuurlijk! Hoe vreemd is het dat ik terug kan vallen in oude patronen die totaal niet dienend zijn voor mezelf. Sterker nog, mezelf het gevoel van afgescheiden zijn van mijn lichaam, mijn hart, mijn ziel met de minuten versterken. En ik er alles aan doe om mezelf af te leiden van dit gevoel van eenzaamheid in mijn lichaam zodat ik de leegte in mijn hart niet hoef te voelen. Ik gooi van alles in de strijd om maar niet de verbinding te hoeven maken met deze nare gevoelens van afwezigheid en leegte. Zo onthou ik mezelf van het nemen van verantwoordelijkheid over de misère waar ik steeds verder in wegzak.
Hoe sterker mijn lichaam schreeuwt naar aandacht en liefde des te destructiever word ik. Wat doet dit gevoel van afgescheiden zijn van alles wat er binnen in mij leeft, fucking pijn! De leegte in mijn hart is onverdraaglijk en ik doe er alles aan om dit structureel te negeren. Is dat fijn? Nee, totaal niet. Het doet alleen maar nog meer pijn. Maar terugkeren naar de diepte van mijn lichaam, contact maken met de wijsheid die daarin verborgen ligt… vergeet het maar. Lief zijn voor mezelf zonder te oordelen, forget it. Mensen om me heen de schuld geven voor mijn miserabele gevoel, oh yes heerlijk. En dan ook nog op een boze, soms agressieve verbale verwijtende manier naar mijn huisgenoten. En in het bijzonder mijn partner die het voor mij moet oplossen. Ik beschuldig hem ervan de grootste veroorzaker te zijn van mijn sombere gevoel. En als het echt erg wordt dan kan ik ook nog eens mijn frustratie van dit sterke gevoel van eenzaamheid fysiek afreageren door tegen dingen aan te trappen waarbij ik mezelf pijn doe.
Ik deel dit met alle eerlijkheid en transparantie omdat ik weer langzaam uit deze fase aan het bewegen ben. Ik voel weer beetje bij beetje het verlangen om in contact te gaan met mijn lichaam en met de pijn. Liefde voor mezelf te voelen, compassie te hebben voor dit stuk. Terug te keren naar mijn hart die zich verlaten voelt. De moed te vinden de pijn die daar aanwezig is te voelen in de contractie die er is ontstaan door het structureel ontkennen van mijn gevoelens. Zonder maskers en zonder verbloeming beschrijf ik de keiharde werkelijkheid van de soms sterke aanwezigheid van mijn negatieve gehechtheden. Mijn verhaal waar ik zo in ben gaan geloven; niet goed genoeg te zijn. Dat ik geen recht en ruimte heb op aarde.
Ik weet dat veel mensen die het ‘wakkere pad’ aan het belopen zijn dit zullen herkennen. Dat het ‘normaal is’, dat gevoel van afgescheiden zijn van je lichaam, van je ziel. Dat dit voor een groot deel ook wordt gevoerd door het systeem die we samen hebben gecreëerd en waarin we proberen onze draai te vinden. Een diep gevoel van afgescheiden te zijn van je verlangens, je talenten, wat je komt brengen in deze wereld. Allemaal op ons eigen manier zijn we structureel verslaafd aan het vinden van afleidingen/verleidingen die ons weghouden bij de authentieke wijsheid van onze ziel, ons hart. Het vraagt zoveel kracht en moed om in contact te gaan met je eigen verlangens, wat goed voor jezelf is, wat je komt brengen in de wereld. En door dit te doen langzaam tot besef te komen dat je een hele andere weg in te slaan hebt, wil je gaan leven vanuit je verlangen, vanuit je eigen ruimte.
Je hiermee te verbinden en dit te voelen, zal je bewust maken dat er veel dingen in je leven los gelaten mogen worden. Veel mensen en dingen die niet meer dienstbaar zijn voor de richting die je hebt in te gaan. Het besef dat er echt iets heel anders nodig is dan je tot nog toe hebt gedaan. Het heeft er voor mij lang voor gezorgd dat ik liever niet wakker werd, er alles aan deed om hier niet bewust van te zijn. En toch heb ik de kracht gevonden om werkelijk wakker te worden, mijn verantwoordelijkheden te nemen en deze weg voor mezelf mogelijk te maken. En ook al ben ik al een heel eind op weg en sta ik in diepe verbinding met wat ik de aarde kom brengen; BraveHeart sjamanistische rituelen. Zelfs dan verval ik regelmatig in mijn verslaving van het zoeken van afleiding om soms deze verantwoordelijkheden niet te hoeven voelen. Dan wil ik gewoon even een tijdje in slaap vallen en klagen tegen alles en iedereen op deze wereld… En dan op die momenten liefde voor mezelf te voelen, compassie voelen voor dat waar ik in zit, in mijn pijn, in mijn af gescheidenheid, zorgt voor de juiste beweging om weer langzaam terug te keren naar mezelf, mijn lichaam, mijn hart. Pfff, life is not easy maar ik voel ook iedere keer weer het vertrouwen op mijn lichaam, mijn ziel. ‘Eenmaal op dit wakkere pad, je zult nooit meer in slaap vallen, hoe zeer je ook je best er voordoet.’
Heb je ook behoefte om meer in contact te komen met je verlangen, met je authentieke zelf, je zielsmissie?